ΓΕΡΩΝ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1853 - + 1930)

Παναγιώτου Ἡλιοπούλου

Τό κείμενο περί τοῦ ἀειμνήστου Ζηλωτοῦ Γέροντος Καλλινίκου τοῦ Ἡσυχαστοῦ, τοῦ κ. Παν. Ἡλιοπούλου, λαμβάνεται ἀπό τόν Ἰστότοπο http://www.churchgoc.blogspot.com/. Κατωτέρω δημοσιεύεται μέ ἐλάχιστες φραστικές διορθώσεις, ἐπειδή ἐντάσσεται στούς σκοπούς καί τούς στόχους τοῦ παρόντος Ἰστοτόπου.

Ὁ Γέρων Καλλίνικος ὁ Ἁγιορείτης ἀνῆκει στίς μεγάλες μορφές τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ. Ὁ Κωνσταντῖνος Θειάσπρης – αὐτό ἦταν τό κοσμικό του ὄνομα – γεννήθηκε στήν Ἀθήνα τό 1853 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς πού προήρχοντο ἀπό Καπεταναίους τοῦ 1821.
Ἦταν ζωηρό καί ἔξυπνο παιδί. Παράλληλα μέ τά μαθπηματά του, μελέτησε καί διάφορα Χριστιανικά βιβλία,ἀπό τά ὁποῖα γνώρισε τήν θαυμαστή ζωή τῶν ἀσκητῶν. Τό 1875, σέ ἡλικία 22 ἐτῶν, ἦλθε στή συνοδεία τοῦ ἐναρέτου Γέροντος Δανιήλ, στά Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ γ. Δανιήλ, σάν ἀντίκρυσε τόν Ἀθηναῖο νεαρό, εἶχε ἀμφι-βολίες ἄν θά μποροῦσε νά ζήσει τήν βαριά καλογερική ζωή. Ὅμως γρήγορα ἄλλαξε γνώμη καί τόν ἔκειρε μοναχό μέ τό ὄνομα Καλλίνικος.
Ὁ π. Καλλίνικος εἶχε ζῆλο γιά τήν καλογερική ζωή καί βαθιά ἔφεση γιά μάθηση σ’αὐτό καί μελετοῦσε διάφορα Πατερικά βιβλία. Σέ πολύ λίγο χρονικό διάστημα μποροῦσε νά ὁμιλεῖ καί νά γράφει τήν Ρωσική γλῶσσα, αὐτοδίδακτος. Γιά τήν ἐν γένει συμπαράσταση στούς Ρώσους μοναχούς, ὁ Τσάρος τῆς Ρωσίας τοῦ ἀπένειμε παράσημα.
Μέ τήν σύμφωνη γνώμη τοῦ Γέροντά του Δανιὴλ, ἀποφασίζει νά ζήσει ἔγκλειστος. Νά ζήσει δηλαδή στό κελλί του καί σέ μία μικρή περιοχή γύρω ἀπό αὐτό, 45 χρόνια.Ἡ ἡρωϊκή αὐτή ἀπόφαση συνδυάστηκε μέ ὁλοκληρωτική παράδοση στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μέ ἀδιάλειπτη προσευχή καὶ νηστεία. Δὲν εἶναι βέβαια ἡ ζωή αὐτή γιά ὅλους, ἀλλά «οἷς δέδοται». Ὁ μεταξοσκώληκας δημιουργεῖ τό μετάξι του, ἀφοῦ γίνει ἔκλειστος στό κουκούλι του (π. Χερουβείμ).
Ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Διονύσιος γράφει γι’ αὐτόν: «Ἔβλεπες μία μορφή ὁσιακή, ἐπιβλητική, ἁγία». Ἡ φήμη του προσείλκυε κοντά του πλῆθος ἀνθρώπων, γιά νά ἀκούσουν μιά φωτισμένη ἀπάντηση στά προβλήματά τους.
Ὑποτακτικοί, Γέροντες, ἐρημίτες, κοινοβιάτες, κοσμικοί, νομικοί, στρατιωτικοί, καθηγητές Πανεπιστημίου, πρυτάνεις, Ἕλληνες, Ρῶσοι καὶ γενικῶς ἄνθρωποι πάσης ἡλικίας, κοινωνικῆς τάξεως καὶ μορφώσεως, προσέτρεχαν στόν φωτισμένο ἡσυχαστὴ τῶν Κατουνακίων, γιά νά τόν συμβουλευτοῦν γιά τά προβλήματά τους. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν ὁ Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης, ὁ π. Γεράσιμος Μενάγιας, κ.ἄ.
Ἀξιώθηκε καὶ αὐτός μεταξὺ ἄλλων ἐλαχίστων μεγάλων Πατέρων τῆς θέας τοῦ ἀκτίστου φωτός. «Μέ τήν ἄσκηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ἠξιώθη θείων ἐλλάψεων», γράφει ὁ Ἔραστος Μοναχός. («Δύο Σύγχρονοι Ἅγιοι», Ἀθήνα 1963).
Στίς 7 Αὐγούστου 1930 ἔμελε ὁ ἔγκλειστος ἡσυχαστὴς τῆς ἐρήμου τῶν Κατουνακίων π. Καλλίνικος νά ἀναχωρήσει γιά «τά σκηνώματα Κυρίου τά ἀγαπητά». Ἀφοῦ προειδοποίησε γιά τό τέλος του τόν ὑποτακτικό του, τοῦ εἶπε νά ὑπάγει νά ἑτοιμάσει τήν ἐκκλησία. Ἐπί δέκα λεπτά πρίν ξεψυχήσει ἐνατένιζε ἅγιες μορφὲς πού ἦλθαν νὰ τόν συνοδεύσουν τιμητικά στήν ἀναχώρησή του. Τότε ἀκούστηκε νά ψελλίζει ἤρεμα: «Σέ εὐχαριστῶ Θεέ μου πού πεθαίνω Ὀρθόδοξος» (π. Χερουβείμ).
Μέ τήν ἔναρξη τοῦ 20ου αἰώνα γεννήθηκε στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ἕνα μόρφωμα περίεργο. Ἕνα ἀλλόκοτο τέρας. Ὁ Οἰκουμενισμὸς. Κατ’ αὐτόν καμμία θρησκεία δὲν ἔχει πλῆρη ἀλήθεια. Κάθε θρησκεία ἔχει μέρος τῆς ἀληθείας. Ἡ ὁλοκληρωμένη ἀλήθεια θὰ προκύψει ἀπό τήν ἕνωση ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν.
Πανθρησκεία ὁ Οἰκουμενισμὸς. Διάφορες προσωπικότητες ἔχουν χαρακτηρίσει τόν Οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση (π. Ιουστῖνος Πόποβιτς). Πρῶτο βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἦταν ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ὅπως τοῦτο φαίνεται στἠν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τό 1920 καί στά Πρακτικά τοῦ Συνεδρίου τῆς Κωσταντινουπόλεως τό 1923 γιά νά συνεορτάζουν Ὀρθόδοξοι καί Παπικοί. Ἔτσι τό 1923 ὁ νεωτεριστὴς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης, ἀπετόλμησε τήν ὀλέθρια ἡμερολογιακή ἀλλαγή.
Τό Ἅγιον Ὄρος ὁλόκληρο (ἐκτός τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου γιά κάποιο διάστημα), κράτησε μέχρι σήμερα τό Παλαιό (Ἰουλιανό) Ἡμερολόγιο. Σημαντική μερίδα Ἁγιορειτῶν Μοναχῶν, οἱ Ζηλωτές, προχώρησαν καί στήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ καινοτόμου Πατριάρχου. Ὁ φωτισμένος Γέροντας Καλλίνικος δὲν μποροῦσε νά μείνει ἀπαθής, μπροστά στήν πρωτοφανή αὐτή προδοσία τῆς Πίστεως.
Σ’ αὐτόν (τόν π. Καλλίνικο), ὡς σοφώτερο καί ἁγιώτερο προσέφευγαν οἱ ἀνησυχοῦντες Πατέρες, γιά νά τόν συμβουλευτοῦν περὶ τοῦ πρακτέου καὶ ἐκεῖνος διερμηνεύων τὰς Γραφάς, χωρίς περιστροφές καί ἀμφιβολίες μέ βάση τούς Ἁγίους Πατέρες καί τόν ΙΕ’ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου τούς συμβούλευε γιά τήν διακοπή τοῦ μνημοσύνου τοῦ νεωτεριστοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη. Σέ μιά δέ τέτοια σύναξη, τήν ἄποψη περί μή διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου, τήν χαρακτήρισε εὐθαρσῶς ὁ Γέροντας Καλλίνικος «δαιμονικὴ ἀπάτη» (Μαξίμου Ἁγιοβασιλειάτου, «Καταγγελία Ἁγιορειτῶν Πατέρων Ἅγιον Ὄρος», 1997, σελ. 160).
Ἡ θέση αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου Γέροντος Καλλινίκου σχετικά μέ τήν Οἰκουμενιστική καινοτομία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου φαίνεται ἀπό τό ἀκόλουθο περιστατικό:
«Κάποιος ἤθελε νά γίνει Ἱερέας καὶ ἔγραψε ἐπιστολή ἐξομολογητική καί τήν ἔστειλε στόν π. Καλλίνικο. Ὁ Γέρων εἶπε στούς ὑποτακτικούς του: «Γράψτε στόν ἀδελφό, ὅτι εὑρίσκεται εἰς ἕνα λάκκο βορβόρου καὶ κροτεῖ τά χέρια του καί φωνάζει νά τόν κάνουμε Βασιλέα. Ἄς βγεῖ πρῶτα ἀπό τόν λάκκο τῆς Νεοημερολογίτικης καινοτομίας, νά καθαρισθεῖ καί ὕστερα βλέπουμε ἄν εἶναι ἄξιος νά γίνει Βασιλέας» (Δαμασκηνὸς Μοναχὸς, Ἁγιοβαλειάτης, Περιοδικὸ « Ἅγιος Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης», τ. 74, 1984).
Ἐλάμβανε τό θρησκευτικό Περιοδικό «Η ΖΩΗ». Ὅταν ὅμως ἔγινε ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, ἀμέσως ἐπέστρεψε τό Περιοδικό (Δαμασκηνὸς βλ. ἀνωτ.).
Θά μπορούσαμε νά ποῦμε, ὅτι ὁ Γέροντας Καλλίνικος ἔπαιξε στίς ἡμέρες μας τόν ρόλο τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί ἄλλων ἀγωνιστῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι σέ στιγμές κρίσιμες γιά τήν Ἐκκλησία ἔμειναν μοναδικοὶ ὑποστηρικτές τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἐκ τῶν παρατεθέντων στοιχείων γίνεται ἀντιληπτό, ὅτι ὁ Ἅγιος Γέροντας Καλλίνικος ὁ Κατουνακιώτης ὁ ἔγκλειστος Ἡσυχαστὴς, εἶναι μία σύγχρονη μορφὴ τῆς Ἀθωνικῆς ἐρήμου πού στηλίτευσε τὴν αἵρεση τῶν Ἰταλῶν, τόν Παπισμὸ καὶ τὴν σύγχρονη παναίρεση τοῦ Νεοημερο-λογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ.