ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ ἀρχιεπ. ΑΘΗΝΩΝ (Ἑσπερινός)

Ψαλλομένη  τῇ  14^η  μηνός  Μαΐου

          Ποίημα  Ἀντωνίου  Μάρκου, ἐν Χανίοις  καί  ἔτει  1985, ἐπί  τῆ  συμπληρώσει  35ετίας  ἀπό  τῆς  μακαρίας  τοῦ ἁγ. Ματθαίου  κοιμήσεως. Σεπτῆ  ἐντολῆ  καί  εὐλογίᾳ  τοῦ  Μακ. Ἀρχιεπισκόπου  Ἀθηνῶν  καί  πάσης  Ἑλλάδος  κ.κ. ΑΝΔΡΕΟΥ.

ΕΙΣ  ΤΟΝ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

          Εἰς  τό  «Κύριε ἐκέκραξα»  ἱστῶμεν  στίχους στ’ καί  ψάλλομεν  Στιχηρά  προσόμοια.

Ἦχος α’. Τῶν  οὐρανίων  ταγμάτων.

          Δεῦτε  Ὀρθόδοξοι  πάντες*  πανηγυρίσωμεν,* ἐν  τῇ  σεπτῇ  κοιμήσῃ* Ἱεράρχου  Ματθαίου,* τοῦ  κοσμήσαντος  τόν  θρόνον  τῶν  Ἀθηνῶν* καί  δοχείου  δειχθέντος  τῆς  Χάριτος.* Τοῦ  θεαρέστως  βαδίσαντος  ἐπί  γῆς* καί  εἰς  οὐρανόν  μετατεθέντος  σήμερον.

          Ἡ  Κρήτη  σύμπασα  χαῖρει*  τῆ  τελειώσει  σου,* ὅτι  αὐτή  ἐφάνη*  ἐπί  τῆς  γῆς  ἡ  πατρίς  σου.* Συγχαίρει  δέ  καί  ταύτῃ  Χρυσοπηγῆς*  τό  ἱερόν  καί  σεπτόν  μοναστήριον,* ἐν  ὅ  εὐσέβειαν τό  πρῶτον  ἐκδιδαχθείς,* Ἀλεξανδρείᾳ  ἐπορεύθης  ὕστερον.

          Ἀλεξανδρείας  ὁ  θρόνος,* Πάτερ, σεμνύνεται,* ὡς  Ἱεροσολύμων,* ἐπί  τῇ  σῇ  παρουσίᾳ.* Ἐκεῖ  γάρ  τήν  σοφίαν  τήν  τοῦ  Θεοῦ,* ἐν  τῇ  Σχολῇ  τῇ  τοῦ  Σταυροῦ  ἐμαθήτευσας,* Ἱερωσύνης  ἐδέχθης  τόν  θησαυρόν*  καί  τοῦ  Κυρίου  τόν  Τάφον  διηκόνησας.

          Τῆς  Θεοτόκου  τό  Ὄρος,* Πάτερ, σ’ ἐδέξατο,* ὅτε  τῷ  Νεκταρίῳ*  τῷ  σοφῷ  ὑπετάγης,* ἀρνούμενος  τόν  κόσμον  καί  τά  αὐτοῦ*  καί  σπηλαίου  δεικνύμενος  κάτοικος,* ἐν  ὧ  ἀσκήσει  τά  πάθη  καταβαλῶν,* οὐρανίων  ἠξιώθης  ἀντιδόσεων.

          Τήν  Ἐκκλησίαν  στηρίζων,* Ματθαῖε  Ὅσιε,* μονάς  ἀνήγειρας  δύο,* Σωτῆρος  καί  Θεοτόκου,* ἐν  κώμῃ  τῆς  Κερατέας, ἐν  αἷς  πολλοί*  μονασταί  καί  μονάζουσαι* ἤσκησαν, Πάτερ,  μιμούμενοι  τό  σόν* θεοφιλές  τε  καί  ἅγιον  παράδειγμα.

          Ὡς  ἀληθής  Ἱεράρχης,* Πάτερ, κηδόμενος*  τῆς  σῆς  Μητρός  Ἐκκλησίας*  καί  τοῦ  λαχόντος  ποιμνίου,* ἀνέδειξας  ἀξίους  ἱερουργούς*  καί  ἀρχιθύτας, μακάριε,* ἐφ’ οἷς  τήν  σοι δοθεῖσαν  διαδοχήν,* διά  τῶν  σῶν  χειρῶν  μετέδωκας.

Δόξα. Ἦχος  πλ. α’.

        Τεθεμελίωσαι, Πάτερ,* ἐπί  τήν  πέτραν  τῆς  πίστεως,* διό  καί  τό  σόν  πνευματικόν  οἰκοδόμημα,* ἐδείχθη  στερρόν  καί  ἴσχυσεν*  τῶν  κατ’ αὐτοῦ  προσβολῶν  τοῦ  ἀντικειμένου. Αἱ  μέν  ὑπό  σοῦ  ἱδρυθεῖσαι  μοναί,* μεγάλα  ἀνεδείχθησαν  κέντρα*  Ὀρθοδοξίας  τε  καί  ἀρετῆς*  καί  συνεχίζουσι  τά  νῦν*  τήν  ὑπό  σοῦ  τεθεῖσαν  ἐν  αὐτοῖς*  θεοφιλεστάτην  παράδοσιν,* τοῦ  εἶναι  ἐργαστήρια  ἀρετῶν*  καί  τελειώσεως  ψυχῶν*  καί  οὗτω  δειχθῆναι  ἐπί  τῆς  γῆς,* Βασιλείας  Θεοῦ  καί  Χάριτος  κατοικητήρια.*  Τά  δέ  σά  ἐν  Κυρίῳ  τέκνα,* δι’ ὧν  ἐρημίας  εἰς  πόλεις  μετέτρεψας,*  τοῖς  σοῖς  ἑπόμενα  ἴχνεσιν,* τόν  Κλῆρον  τῆς  Ἐκκλησίας*  τῷ  ἀγῶνι  ἐκόσμησαν,* Ὁσίων  τάγματα*  τοῖς  ἔργοις  ηὔφρανον,* μαρτυρίαν  Ὀρθοδοξίας*  τοῖς  πᾶσιν  ἔδωκαν*  καί  ὁσιακῶς  τόν  βίον  κατέλειπον.* Ὅθεν,* χαίρων  ἐπί  τῇ  εὐλογίᾳ  τοῦ  σοῦ  ἔργου,* ὡς  παρρησίαν  ἔχων  πρός  Κύριον,* πρέσβευε  ὑπέρ  ἡμῶν  τῶν  περιλειπομένων.

Καί  νῦν. Θεοτοκίον.

Εἴσοδος, τό  Προκείμενον  τῆς  ἡμέρας  καί  τά  Ὁσιακά  ἀναγνώσματα. 

Εἰς  τήν  Λιτήν Στιχηρά  Ἰδιόμελα.

Ἦχος  α’.

          Ἡ  Κρήτη  σεμνύνεται,* ὅτι  αὐτῆς  γέννημα  τυγχάνεις, Ὅσιε.* Καί  μετ’ αὐτῆς  συγχαίρει*  ὁ  ταύτης  πολιοῦχος,*  Τίτος  ὁ  Ἀπόστολος,* ὅτι  ἐν  τοῖς  ἐσχάτοις  χρόνοις,* ἡ  ὑπ’ αὐτοῦ  εὐαγγελισθείσα  γῆ,* ἀνέδειξεν  ἐν  σοί  μέγαν  Ἅγιον.*  Καί  σύν  αὐτῷ  συγχαίρουν*  Μᾶρκος  καί  Ἰάκωβος,* ὅτι  τάς  Ἐκκλησίας  αὐτῶν,* ἐν  Ἀλεξανδρείᾳ  καί  Ἱεροσολύμοις,* τῇ  σῇ  παρουσίᾳ  κατεκόσμησας*  καί  ἐν  αὐταῖς  ἐδιδάχθης*  Ὀρθοδοξίαν  σέβεσθαι*  καί  ἀρετεῖν  διώκειν.*  Πλήν  πλέον  ὅλων*  πρῶτον  χαίρει*  τό  τῆς  Θεοτόκου  Ἁγιώνυμον  Ὄρος*, ὅτι  ἐν  αὐτῷ  ἤσκησας,* φοιτῶν  ἐν  τῇ  τῶν  μοναχῶν  πολιτείαν,* ὧν  τό  τάγμα  ὑπερβαλόντως  ἐτίμησας.* Σύν  τοῖς  Ἀποστόλοις  οὗν, Πάτερ,* ὡς  εὐηγγελισάμενος  ἀλήθειαν*  ἐν  μέσῳ  ἀποστασίας,* πρέσβευε  Χριστῷ  τῷ  Κυρίῳ,* τοῦ  σωθῆναι  τάς  ψυχάς  ἡμῶν.

Ἦχος  β’.

          Τίς  δυνήσεται, Ματθαῖε  Ὅσιε,* τούς  σούς  ἀγῶνας  ἐν  τῷ  Ὄρει*  τῷ  Ἁγίῳ  διηγήσεται;*  Τίς  ἤ  μή  τό  σπήλαιον* ὅ  μάρτυς  παρέστη*  τῆς  σῆς  ἀσκήσεως;* Τοῦ  σοῦ  ἀειθαλοῦς*  ἐν  τοῖς  ὄμμασιν  δακρύου,* νηστείας  τε  καί  χαμαικοιτίας  τῆς  συνεχοῦς,* προσευχῆς  τῆς  ἐμπύρου  καί  ἀδιαλείπτου,* δι’ ὧν  ἀδαμάντινον* τόν χαρακτήρα διεμόρφωσας,* ταπείνωσιν  ἐκτίσω  τήν  ὑψοποιόν*  καί  τό  σαρκός  ὑπερορᾶν*  ψυχῆς  τε  καί  πνεύματος  ἕνεκα.*  Τίς  δύναται  ἀφηγήσασθαι*  ἤ  μή  ἡ  ἅλυσος,* δι’ ἧς ὡς  χαλινῷ  τῷ  σῷ  σώματι  ἐδουλαγώγης*  καί  ἐν  τῷ  σπηλαίῳ  ἐκρεμάσω,* ἀγρυπνῶν  καί  προσευχόμενος;* Καί  τά  ἄψυχα  μαρτυροῦσιν*  περί  τῆς  σῆς  ἁγιότητος,* Ματθαῖε  Πατήρ  ἡμῶν·* διό  καί  ἡμεῖς  σοῦ  δεόμεθα,* μή  παύεις  ὑπέρ  ἡμῶν*  ἱκετεύειν  τόν  Κύριον.

Ἦχος  γ’.

        Ἐπ’ ἐκκλησίαις  τιμῶμεν  σε,* Ματθαῖε  Πατήρ  ἡμῶν,* ἐξαιρέτως  διά  τούς  σούς*  κατά  τῆς  κακοδοξίας  ἀγῶνας,* δι’ ὧν  τῷ  τῶν  Ὁμολογητῶν*  τάγματι  κατετάγης.* Ὅτε  γάρ, ἐν  αἰῶνι  τῷ  ὀγδόῳ,* ἡ  τῶν  Οἰκουμενιστῶν  αἵρεσις  ἀνεφάνη*  καί  ἡ  Παπικοῦ  καλενδαρίου*  τῷ  Πνεύματι  βλασφημία*  ὑπ’ αὐτῶν  τῇ  Ἐκκλησίᾳ  ἐπεβλήθη,* σύ  μετ’ ἄλλων*  τοῦ  Ἁγιωνύμου  Ὄρους  Πατέρων,* τόν  κατ’ αὐτῶν  ἀγῶνα  ἀνέλαβες.* Τόν  ὑπό  τούτων*  δεινῶς  χειμαζόμενον  λαόν* καθηκόντως  ἐστήριξας*  καί διωγμούς ὑπέμεινας,* ἐμμένων τῇ  τῆς  Πίστεως  γνησιότητι.* Καί  τήν  Ἐκκλησίαν  στηρίζων,* Ἧς  τόν  στολισμόν  ἱεροσύλως,* δυνάμει  ἀλλοτρίᾳ,* οἱ  καινοτόμοι  ἀφήρπασαν,* μονάς  ἵδρυσας,* ἐν  μέσῳ  διωγμοῦ  καί  θυέλλης,* ἅς  ἡ  γνησιότης  τῆς  Πίστεως*  καί  ἡ  ἐργασία  τῶν  ἀρετῶν,* φωστῆρας  ἀνέδειξεν*  τήν  οἰκουμένην  αὐγάζοντας,* τῷ  τῆς  ἀληθείας  φωτί.* Ταῦτας  καί  ἡμᾶς,* σαῖς  λιταῖς  ἀεί  φύλαττε,* Ματθαῖε  Ὁμολογητά,* καί  τῷ  Κυρίῳ  ἱκέτευε,* ὅπως τύχωμεν  ἐλέους  καί  ἀφέσεως.

Ἦχος  δ’.

          Τούς  σούς  ἀγώνας  ἐπιβραβεύουσα*  ἡ  τοῦ  Χριστοῦ  Ἐκκλησία,* ἔθηκέ  σε  ὡς  λύχνον  ἐπί  τήν  λυχνίαν,* ἀνυψώσασά  σε*  τῷ  ἐπισκοπικῷ  ἀξιώματι.* Ὅ  ἐξασκῶν,* τά  σά  ποιμαντικά  ἐπέδειξας  χαρίσματα*  καί  κατέστης  τοῦ  σοῦ  ποιμνίου*  ἀληθῶς  ποιμήν  τε  καί  ἐπίσκοπος.* Τῇ  σῇ  Ἀποστολικῇ  ὅντως  πολιτείᾳ,* Βρεσθένης  καί  Ἀθηνῶν*  τούς  θρόνους  κατεκόσμησας*  καί  ἀνεδείχθης  ἀληθῶς,* Ἱεροθέου  καί  Διονυσίου  ἄξιος  διάδοχος.* Ἐν  μέσῳ  δέ  τῆς  τῶν  σχισματικῶν  θυέλλης,* Θεῷ  πειθαρχῶν,* τῷ  σῷ  ταπεινῷ  ὕψωσας  ἀναστήματι,* τοῖς  πάσιν  κηρύττων*  τήν  ἀπό  τῆς  Ἐκκλησίας  τῶν  κακοδόξων  ἀποστασίαν,* πάντας  καλῶν  εἰς  ὑπακοήν  Αὐτῇ,* ἑαυτόν  προσφέρων  ὑπόδειγμα.* Καί  περί  τοῦ  μέλλοντος  Αὐτῆς  προνοῶν,* ὡς  ἀληθῆς  Ποιμενάρχης,* τῷ  σῷ  Ἀποστολικῷ  ἀξιώματι*  ἑτέροις  πατράσιν  μετέδωκας,* Ἀρχιερεῖς  ἀναδείξας,*  τοῦ  ποιμνίου  κηδόμενος.* Ὑπέρ  οὗ, Ματθαῖε  Ἱεράρχα,* Χριστόν  ἱκέτευε,* τυχεῖν  ἐλέους  καί  ἀφέσεως.

Δόξα. Ἦχος  πλ. α’.

          Ὡς  Ἱεράρχης,* Ὅσιος, Ὁμολογητής  καί  Μάρτυς,* τιμάσθω  Ματθαῖος*  ὁ  τῶν  Ἀθηνῶν  ἀρχιεπίσκοπος.* Ὡς  Ἱεράρχης,* ὅτι  ἀληθῶς  τό  αὐτοῦ  ποίμνιον,* εἰς  νομάς  σωτηρίους  ὡδήγησεν*  καί  τοῦτο  ἐδίδαξεν,* Ὀρθοδοξίαν  σέβεσθαι  καί  τιμᾶν.* Ὡς  Ὅσιος, ὅτι  ἀσκητικῶς*  τόν  βίον  αὐτοῦ  διήνυσε,* σπήλαιον  οἰκήσας*  καί  ἐρημίαν  πολίσας,* μονάς  ἱδρύων  καί  πατήρ*  μοναζόντων  δεικνύμενος*. Ὡς  Ὁμολογητής,* ὅτι  Ἐκκλησίας  τά  δόγματα  ἐστήριξεν,* Ὀρθοδοξίας  ὁμολογίαν  πᾶσιν κηρύξας,* ἐν  μέσῳ  λαίλαπος  σχισματικῶν*  καί  δεινοῦ  κλείδωνος.*  Καί  ὡς  Μάρτυς,* ὅτι  τῇ  προθέσῃ  ὑπέρ  ἀληθείας  ἤλθησεν*  καί  διωγμόν  ὑπήνεγκεν*  καί ὅτι  πόθος  μαρτυρίου*  τήν  ψυχήν  αὐτοῦ  κατέκαιεν,* ἕως  τό  ζήν  ὁσιακῶς  ἐξεμέτρησεν.* Ταῦτα  βραβεύων  ὁ  ἀγωνοθέτης  Κύριος,* διά  μύρου  εὐώδους*  τό  αὐτοῦ  σκήνωμα  ἐτίμησεν*  καί  θαυμάτων  πηγήν  τοῦτον  ἀνέδειξεν*  καί  τήν  μακαρίαν  αὐτοῦ  ψυχήν*  εἰς  οὐρανούς  ἐδέξατο.* Αὐτῷ οὗν, ὡς  υἱοί  τῷ  πατρί,* θερμῶς  βοήσωμεν.* Μή  παύση, Πάτερ,* ἱκετεύειν  τόν  Κύριον,* ἐλεηθῆναι  τάς  ψυχάς  ἡμῶν* καί  δοῦναι  πάσιν  ἡμῖν  συγχώρησιν.

Καί  νῦν. Θεοτοκίον.

Εἰς  τόν  Στίχον.

Ἦχος  β’. Ὅτε  ἐκ  τοῦ  ξύλου  σέ  νεκρόν

          Ὅτε  Λατινόφρονες  δεινῶς*, παμμίαρον  γλῶτταν  ἐκίνουν,* κατά  Χριστοῦ  ἀναιδῶς*  καί  τήν  Ἐκκλησίαν  Του  σάλῳ  ἐτάρρατον*, τῇ  αἱρέσει  ὑπείκοντες*  οἰκουμενιζόντων*, Λατίνων  καλενδάριον  Ταύτῃ  εἰσάγοντες*· τότε  σύν  ἑτέροις  πατράσιν*, τούτων  ἐκεραύνωσεν  τόλμαν*, Ματθαῖος  ἐν  τό  Ὄρει, ὁ  ἀοίδημος. (Δίς).

          Λόγων  τοῦ  Κυρίου,  ὡς  σοφός*  κατενωτισθείς  Ἱεράρχα*, ἔργῳ  ἠφάνισας*  τοῦ  αἰῶνος  τήν  αἵρεσιν*, ὡς  ἀντιτάξας  αὐτῇ*  τήν  τοῦ  Πνεύματος  μάχαιραν*  καί  φωνάς  Πατέρων*, διό  βοῶμεν  σοι·* χαῖρε  τῶν  Ἀθηναίων  τό  κλέος*  καί  Ἑλλάδος καύχημα  ὄντως*  καί  Ὁσίων  θεῖον  σεμνολόγημα.

        Θλίψεις  καί  ποικίλους  πειρασμούς,* ὑπέρ  τῆς  ἀγάπης  Κυρίου,* Πάτερ, ὑπέμεινας*  καί  διωγμούς  ὑπήνεγκας,* οἷα  ποιμήν  ἀληθής·*  Ἐκκλησίας  στηρίζων  δε* λογικήν ποίμνην*, ταύτην  καθοδήγησας*  πρός  χλόην  ἄφθαρτον*. Ὅθεν  ἐν  τῷ πόλῳ  ὑπάρχων*, ὁμοῦ  μετά ἁγίων  Ἀγγέλων*,  ἐν  Χριστοῦ  τῷ  βήματι  παρίστασαι.

Δόξα. Ἦχος  πλ. α’.

          Ἐπέπεσεν  ἡ  τῶν  καινοτόμων  μανία*  ἐπί  σέ, Ματθαῖε  Ἱεράρχα.* Τά  ἔργα  γάρ  αὐτῶν*  ἐκ  τοῦ  σκότους  ὄντα*, ὑπό  τοῦ  φωτός  τῆς  σῆς  ὁμολογίας*, ὡς  πονηρά  κατελέγχοντο*. Διό, τοῦ  διαβόλου  αὐτοῖς  συνεργοῦντος*, κατά  σοῦ  καί  τοῦ  σοῦ  ἔργου*  τρόποις  ποικίλοις  ἐκινήθησαν*, διά  διωγμοῦ  τε  καί  πιέσεως*  καί  συκοφαντίας*. Ἀλλά  τήν  μῆνιν  αὐτῶν  ἀντιπαρῆλθες*, ὡς  ἐπί  τῆς  ἀληθείας  ἑδραζόμενος*  καί  ἔχων  διά  τοῦτο  μετά  σοῦ  συμπολεμοῦντα*  τόν  τῆς  δόξης  Κύριον*. Καί  νῦν  μέν*, σύ  ἐν  οὐρανοῖς  μετ’ Αὐτοῦ  συναγάλλει*, ἐκεῖνοι  δε*, ἅπαξ  τοῦ τῆς  Ἐκκλησίας  φωτός  στερηθέντες*, ἐν  τῷ  τῆς  αἱρέσεως  σκότει  κινούμενοι*, ἀπό  πτώσεως  εἰς  πτῶσιν  ὁδηγοῦνται*  καί  ἀπώλειαν*. Ἀλλ’ ὡς  Πατήρ  φιλεύσπλαχνος*  καί  περί  τούτων  πάντων*  πρέσβευε  δεόμεθα  ἀεί  τῷ  Κυρίῳ*, τυχεῖν  ἐλέους,* φωτισμοῦ  τε  καί  ἀφέσεως.

Καί  νῦν. Θεοτοκίον.

«Νῦν  ἀπολύεις», τό  Τρισάγιον  καί  τό  Ἀπολυτίκιον

(ποίημα Ἀδελφότητος Ἱ. Μ. Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης)

Ἦχος α’. Τοῦ  λίθου  σφραγισθέντος.

        Ἀθηνῶν ὡς  ποιμένα  καί  τῆς  Κρήτης  τό  καύχημα*, μοναζόντων  τό  κλέος*, οἰκουμένης  ἀγλάϊσμα*· Ματθαῖε ἱερώτατε, σοφέ*, ψυχῶν  τε  καί  σωμάτων  ἰατρέ*· τῶν  ἐν  παντοίοις  κινδύνοις  καί  πειρασμοῖς*, καταφυγή  τε  καί  σκέπη  καί  ἀγαλίαμα*. Δόξᾳ  οὗν τῷ  σέ  δοξάσαντι  Χριστῶ*, δόξᾳ  τῷ  σέ  στεφανώσαντι*, δόξα  τῶν  ἐν  ἐσχάτοις  τοῖς καιροῖς*,  μυροβλύτην  ἀναδείξαντι.

 

Καί  Ἀπόλυσις.