Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ΜΑΤΘΑΙΟΣ Α’ (+ 1950)

Μία τῶν μεγαλυτέρων ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν τοῦ 20ου αἰ. Ἀσκητής στήν ἔρημο τοῦ Ἄθωνα, ἀπό τούς πλέον γνωστούς Ἁγιορείτες Πνευματικούς, ἱδρυτικό μέλος τοῦ Ἱεροῦ Συνδέσμου τῶν Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, κτίτορας Μονῶν καί Μοναστικός Πατέρας, στυλοβάτης τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς Ἱερομόναχος, Ἐπίσκοπος Βρεσθένης (1935 – 1949) καί Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (1949 – 1950), θαυματουργός πρό καί μετά θάνατον, Μυροβλύτης καί Ἰαματικός, Νέος Ὁμολογητής καί Ἅγιος.
Γεννήθηκε στήν Πανέθυμο Κισσάμου Κρήτης τό 1861 καί ἦταν υἱός τοῦ Ἱερέως Χαραλάμπους Καρπαθάκη. Φοίτησε στό σχολεῖο τῆς Μονῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων, στό Ἑλληνικό Γυμνάσιο τῆς Ἀλεξάνδρειας καί στή Θεολογική Σχολή τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ἱεροσολύμων, προστατευόμενος τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἱεροθέου. Διάκονος χειροτο-νήθηκε ἀπό τόν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Νικόδημο. Ἐφημέρευσε στόν Πανάγιο Τάφο καί τέλος μόνασε στό Ἅγιο Ὄρος, ὑποταχθείς στόν αὐστηρό Γέροντα Νεκτάριο, στήν Σκήτη τῆς ἁγ. Ἄννης. Ἱερεύς χειροτονήθηκε στήν Ἱ. Μ. ὁσ. Γρηγορίου. Ἀσκούμενος στήν ἔρημο ἀναδείχθηκε ὀνομαστός Πνευματικός.
Ἀπό τά ἱδρυτικά μέλη τοῦ Ἱεροῦ Συνδέσμου τῶν Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων, μετά τήν ἐπιβολή τῆς Παπικῆς καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου (1924), ἦρθε στήν Ἀττική (1926), ὅπου ἵδρυσε τήν γυναικεία Μονή Παναγίας Πεκοβονουνογιατρίσσης Κερατέας (1927, ἐπί τῶν ἡμερῶν του 400 μοναχές!) καί τήν ἀνδρική Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κουβαρᾶ (1934, ἐπί τῶν ἡμερῶν το 170 μοναχοί!), ἀναδειχθείς νέος Μοναστικός Πατέρας.
Τό 1935 ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, κατά τήν συγκρότηση τῆς α' Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χειροτονηθείς ὑπό τῶν Μητροπολιτῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου. Μετά τήν ἔκπτωση ἀπό τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν τριῶν προηγουμένων Ἀρχιερέων (1937) καί τῶν ὑπ' αὐτῶν χειροτονηθέντων (1937, 1942), ἔμεινε μοναδικός Ἐπίσκοπος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί γιά τοῦτο τό 1948, "ψήφῳ κλήρου καί λαοῦ", χειροτόνησε μόνος τόν Ἐπίσκοπο Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα (τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου) καί στή συνέχεια τούς Ἐπισκόπους Πατρῶν Ἀνδρέα, Θεσσαλονίκης Δημήτριο καί Κορινθίας Κάλλιστο, συγκροτήσας τήν β' Ἱερά Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τό 1949 ἀναδείχθηκε πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν μετό τό Νεοημεολογητικό Σχίσμα τοῦ 1924 καί τό ἴδιο ἔτος ἀφόρισε Συνοδικῶς τήν Μασωνία.
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 14η Μαΐου 1950 καί ἐνταφιάσθηκε στήν Ἱ.Μ. Παναγίας, ὅπου σήμερα φυλάσσονται τά Λείψανά του.
Ἐλεημένος ἀπό τόν Θεό μέ τά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῶν θαυμάτων καί μέ μαρτυρημένα σημεῖα μετά θάνατον, τιμᾶται ὡς Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας.

Σημείωσις: Περί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἁγ. Ματθαίου ἕπεται μεγάλη δημοσίευσις.