Γερόντισσα ΠΕΛΑΓΙΑ
Καθηγουμένη Ἱ. Μονῆς Παντανάσσης Μυστρᾶ (+ 1985)

Ἦταν γόνος τῆς παλαιᾶς ἀρχοντικῆς οἰκογενείας Γκουτζούλη τῆς Λακωνίας. Ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς ἱστορικῆς μονῆς Παντανάσσης Μυστρᾶ ἐπί ἡγουμενία τῆς Γεροντίσσης Παϊσίας (Γιατράκου, + 1945), τήν ὁποία καί διαδέχθηκε μετά τήν κοίμησή της.
Ἦταν μία χαρισματική προσωπικότητα καί καλλιτεχνική φύση. Μιλοῦσε ἀπταίστως Γαλλικά, γνώριζε πιάνο, ἦταν καλή ζωγράφος (συνεργάσθηκε μέ τόν Φ. Κόντογλου στή συντήρηση τῶν τοιχογραφιῶν τοῦ Μυστρᾶ), εἶχε ἐπικοινωνιακή εὐχέρεια καί κυρίως ἦταν γνήσια μοναχή καί διακριτική πνευματική μητέρα. Στό πρόσωπό της ὁ Μυστρᾶς καί ἡ Παντάνασσα εἶχαν μία ἐξαιρετική πρέσβειρα. Ἐπί τῶν ἡμερῶν της ἐπισκέφθηκαν τήν Βυζαντινή καστροπολιτεία ὑψηλές κυρίες τῶν Ἰνδιῶν (πού ἔφθασαν στόν τόπο ἐνδεδυμένες τήν χαρακτηριστική ἐνδυμασία τῆς χώρας τους), οἱ Ἕλληνες Πρωθυπουργοί Κων. Καραμανλῆς καί Ἀνδρέας Παπανδρέου καί δεκάδες ἐκπρόσωποι τῶν Γραμμάτων, τῆς Τέχνης καί τῶν Ἐπιστημῶν, Ἕλληνες καί ξένοι.
Κατά τήν κοίμησή της, τό 1985, ἡ τοπική ἐφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ» (φ. 7.8.1985), ἔγραψε μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα: «Ἡ ἐκλιποῦσα ἦταν μία δεσπόζουσα μορφή τοῦ σύγχρονου Χριστιανικοῦ μας πανθέου. Προικισμένη μέ ἔξοχα ψυχικά καί πνευματικά χαρίσματα, ἀκολούθησε ἀπό νεαρωτάτης ἡλικίας τόν μοναχικό βίο καί ἀφιέρωσε τήν ζωή της στή λατρεία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀγάπη τῶν συνανθρώπων της. Γλωσσομαθής, μέ εὑρύτατη γενική μόρφωση καί ποτισμένη μέ τά γνήσια ἀνθρώπινα ἰδανικά, διατήρησε τήν πίστη καί τήν ἐθνική φλόγα στήν ἱστορική Μονή τῆς Παντάνασσας τοῦ Μυστρᾶ. Καί στίς ἐπαφές της μέ τίς μυριάδες διακεκριμένους ξένους ἐπισκέπτες τοῦ ἱεροῦ χώρου, ἀπεδείχθη ἡ καλλύτερη πρέσβειρα τῆς χώρας μας, ἀφοῦ μέ τήν παρουσία καί τήν ἐν γένει συμπεριφορά της, μεταλαμπάδευε τήν ἀγαθή φήμη τῆς Ἑλλάδος σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο.
Ἡ φιλαλληλία της ὑπῆρξε παροιμιώδης, ἀλλά σιωπηλή, ὅπως ταίριαζε στόν ἔξοχο χαρακτῆρα καί τήν ταπεινοφροσύνη της. Οἱ διοικητικές της ἱκανότητες ἦταν ἄψογες, ἀλλά διακριτικές. Ἐνέπνεε μέ τό παράδειγμά της, ἀγαποῦσε μέ ἀνιδιοτέλεια…
Στίς πολλές θύελλες, ἐθνικές καί κοινωνικές, τῶν τελευταίων 50 ἐτῶν, πριστοιχούμενοι πάντοτε ἀπό ἱκανές καί ἐμπνευσμένες μοναχές, κράτησε ἀκλόνητη τήν φήμη τῆς ἱστορικῆς Μονῆς καί τήν διατήρησε πάντοτε ἄσβεστο πνευματικό, Ἑλληνοχριστιανικό φάρο. Συνέδεσε τό ὄνομά της μέ τήν ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς ἀκροπόλεως καί συνέχισε ἐπάξια, διευρύνοντας καί βελτιώνοντας τό ἔργο τῶν ἀειμνήστων προκατόχων της».
Ἀκόμη, τό Περιοδικό «ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» (φ. Ὀκτωβρίου 1985), ἔγραψε μετά τήν κοίμησή της μεταξύ ἄλλων καί τά ἀκόλουθα: «Ὑπῆρξε σπανία προσωπικότης τοῦ συγχρόνου Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, διεκρίνετο διά τήν ὑψηλήν πνευματικήν συγκρότησίν της, τήν καλωσύνην της, τήν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς, τήν ταπεινοφροσύνην καί ἐν γένει ἦτο πεπληρωμένη ἀρετῶν, μέ τάς ὁποίας ἐνέπνεε τάς μοναχάς καί ἀνεβίβασε τό κῦρος τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ μοναστικοῦ καθιδρύματος…
Ἡ ἐξαιρετική δημιουργικότης καί λάμπουσα δραστηριότης της ἐπεκτείνεται εἰς πολλούς τομεῖς, ἀλλά κυρίως εἰς τήν διαφύλαξιν ἑνός μνημείου, διά τό ὁποῖον σεμνύνεται ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία καί τό ὁποῖον ἀποτελεῖ κατ’ οὐσίαν τήν ἐπιβίωσιν ἑνός λαμπροῦ πολιτισμοῦ καί τήν συνέχειαν μιᾶς λαμπρᾶς Ἑλληνοχριστιανικῆς κληρονομίας.
Τό ἔργον της, ἑπομένως, δέν εἶναι μόνον θρησκευτικόν, ἀλλά καί ἐθνικόν».

Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1985 καί ἐνταφιάστηκε στή μονή της.

Τῆς ἀοιδήμου Γεροντίσσης ΠΕΛΑΓΙΑΣ εἴη αἰωνία ἡ μνήμη