Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος ΣΠΥΡΙΔΩΝ (+ 1963)
Κατά κόσμον Γεώργιος Πάσιος, γεννήθηκε τό 1888 στή Ζέλιτσα (Κυδωνία) Αἰτωλο ακαρνανίας, ὅπου διδάχτηκε τά ἐγκύκλια γράμματα. Ἀπό τούς εὐλαβέστατους γονεῖς του Σπυρίδωνα Πάσιο καί Μαρία (τό γένος Νασιοπούλου), ἀνατράφηκε κατά τό Ἀποστολικό «ἐν παιδείᾳ καί νουθ
εσίᾳ Κυρίου» καί γεννήθηκε μέσα του ὁ πόθος τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως. Ἔτσι τό 1907, σέ ἡλικία μόλις 19 ἐτῶν, πῆγε στό Ἅγιο Ὄρος καί ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος. Μετά ἀπό ὄχι ἕνα ἤ τρία, ἀλλά 14 χρόνια δοκιμασίας, δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Γεδεών, μάλιστα γιά τήν ἀρετή του ἀναδείχθηκε καί Ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς Μονῆς, ἡγουμενεύσας ἐπί τριετία.
Τό 1924, τό μνημόσυνο τοῦ καινοτόμου Πατριάρχου ΚΠόλεως τόν ἀνάγκασε νά ἀποχωρήσει ἀπό τήν μονή, μετά ἀπό 17 χρόνια διακονίας καί ἀσκήσεως, καί νά ἐγκαταβιώσει στά Καυσοκαλύβια, ὅπου ἔζησε ἐρημιτικά καί ἡσυχαστικά γιά τρία χρόνια. Στή συνέχεια καί γιά μία 7ετία ἔζησε ἐρημητικά στό ἀσκητήριο τοῦ ὁσ. Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου, στήν ἔρημο τοῦ ἁγ. Βασιλείου, μέ πολλές δυσκολίες, σέ τόπο σκληρό καί ἀφιλόξενο.
Ἡ ἀρετή του καί ἡ συνέπειά του πρός τήν ὁμολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας τόν ἔκαναν εὑρύτατα γνωστό μεταξύ τῶν Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων τοῦ Ἄθωνα, ἀλλά καί στούς ἀγωνιζομένους στόν κόσμο καί ἔτσι τό 1934 ὁ Ὁμολογητής ἅγ. Ματθαῖος, ἔπειτα Ἐπίσκοπος Βρεσθένης καί Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (+ 1950), τόν κάλεσε κοντά του γιά νά ἐνισχύσει τόν ὑπέρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα. Ὁ Προηγούμενος Γεδεών ὑπάκουσε στήν πρόσκληση αὐτή καί ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς νεοσύστατης (1934) ἀνδρικῆς μονῆς τοῦ ἁγ. Ματθαίου (Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ), ὅπου ἡγουμένευσε ἐπί τριετία (δεύτερος Ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς Μονῆς, μετά τόν Λάκωνα ἀρχιμ. Βίκτωρα Μπουλοῦκο, + 1941)
Τό 1948, κατά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ματθαῖο, «ψήφῳ Κλήρου καί λαοῦ» ὁ Προηγούμενος Γεδεών ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος (γιά τήν ἐμπερίστατη Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Κύπρου.) Χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος ὑπό μόνου τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου - καθ’ ὑπέρβασιν τοῦ σχετικοῦ Κανόνος, «διά τό ἐμπερίστατον τῆς Ἐκκλησίας» - τήν 1η Σεπτεμβρίου 1948, στό Παρεκκλήσιο τοῦ Προφ. Ἠλιοῦ τῆς Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως καί ἔλαβε τό ὄνομα Σπυρίδων, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου προκατόχου του στήν Ἐπισκοπική Ἕδρα ἁγ. Σπυρίδωνος.
Μετά τήν χειροτονία του ὁ Ἐπίσκοπος Σπυρίδων πῆγε στήν Κύπρο καί ἐργάστηκε μέ ἰδιαίτερο ζῆλο καί αὐταπάρνηση γιά τήν διάδοση τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τήν ὀργάνωση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Χειροτόνησε 10 νέους κληρικούς, ἵδρυσε μονές, ἐγκαινίασε ναούς, κήρυττε, νουθετοῦσε, ἐξομολογοῦσε, ἀγρυπνοῦσε καί κατάρτιζε τό ποίμνιό του.
Ἡ ἐκκλησιαστική δραστηριότητα καί ἡ παρρησία του, τόσο ἀπέναντι στή Νεοημ. Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὅσο καί ἀπέναντι στίς Ἀγγλικές Ἀρχές κατοχῆς, εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά ἀπελαθεῖ ἀπό τήν Μεγαλόνησο καί νά ἐπιστρέψει ἀναγκαστικά στήν Ἑλλάδα, ὅπου ὅμως ἀντιμετώπισε τόν μεγάλο διωγμό τοῦ καινοτόμου Ἀρχιεπ. Σπυρίδωνος Βλάχου (1951 – 1956).
Ἡ σφοδρότητα τοῦ διωγμοῦ ὑποχρέωσε τόν ἐμπερίστατο Ἱεράρχη νά ἐγκαταβιώσει σέ ἕνα ἡσυχαστήριο τῆς περιοχῆς Κερατέας, μέ διακονητή τόν Μοναχό Πανάρετο. Ἐκεῖ κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 18η Φεβρουαρίου 1963, σέ ἡλικία 75 ἐτῶν.
Ἡ κηδεία του τελέστηκε στήν Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας τήν 20η Φεβρουαρίου, μετά ἀπό κατανυκτική ἀγρυπνία, χοροστατοῦντος τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀγαθαγγέλου, συμπαραστατουμένου ἀπό μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ὅλους σχεδόν τούς Κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος. Ἐνταφιάστηκε πίσω ἀπό τό Καθολικό τῆς Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ, τῆς ὁποίας εἶχε διατελέσει Ἡγούμενος.
εσίᾳ Κυρίου» καί γεννήθηκε μέσα του ὁ πόθος τῆς μοναχικῆς ἀφιερώσεως. Ἔτσι τό 1907, σέ ἡλικία μόλις 19 ἐτῶν, πῆγε στό Ἅγιο Ὄρος καί ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος. Μετά ἀπό ὄχι ἕνα ἤ τρία, ἀλλά 14 χρόνια δοκιμασίας, δέχθηκε τό Μεγάλο καί Ἀγγελικό Σχῆμα μέ τό ὄνομα Γεδεών, μάλιστα γιά τήν ἀρετή του ἀναδείχθηκε καί Ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς Μονῆς, ἡγουμενεύσας ἐπί τριετία.Τό 1924, τό μνημόσυνο τοῦ καινοτόμου Πατριάρχου ΚΠόλεως τόν ἀνάγκασε νά ἀποχωρήσει ἀπό τήν μονή, μετά ἀπό 17 χρόνια διακονίας καί ἀσκήσεως, καί νά ἐγκαταβιώσει στά Καυσοκαλύβια, ὅπου ἔζησε ἐρημιτικά καί ἡσυχαστικά γιά τρία χρόνια. Στή συνέχεια καί γιά μία 7ετία ἔζησε ἐρημητικά στό ἀσκητήριο τοῦ ὁσ. Πέτρου τοῦ Ἀθωνίτου, στήν ἔρημο τοῦ ἁγ. Βασιλείου, μέ πολλές δυσκολίες, σέ τόπο σκληρό καί ἀφιλόξενο.
Ἡ ἀρετή του καί ἡ συνέπειά του πρός τήν ὁμολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας τόν ἔκαναν εὑρύτατα γνωστό μεταξύ τῶν Ζηλωτῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων τοῦ Ἄθωνα, ἀλλά καί στούς ἀγωνιζομένους στόν κόσμο καί ἔτσι τό 1934 ὁ Ὁμολογητής ἅγ. Ματθαῖος, ἔπειτα Ἐπίσκοπος Βρεσθένης καί Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (+ 1950), τόν κάλεσε κοντά του γιά νά ἐνισχύσει τόν ὑπέρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα. Ὁ Προηγούμενος Γεδεών ὑπάκουσε στήν πρόσκληση αὐτή καί ἐντάχθηκε στήν ἀδελφότητα τῆς νεοσύστατης (1934) ἀνδρικῆς μονῆς τοῦ ἁγ. Ματθαίου (Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ), ὅπου ἡγουμένευσε ἐπί τριετία (δεύτερος Ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς Μονῆς, μετά τόν Λάκωνα ἀρχιμ. Βίκτωρα Μπουλοῦκο, + 1941)
Τό 1948, κατά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ματθαῖο, «ψήφῳ Κλήρου καί λαοῦ» ὁ Προηγούμενος Γεδεών ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος (γιά τήν ἐμπερίστατη Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Κύπρου.) Χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος ὑπό μόνου τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου - καθ’ ὑπέρβασιν τοῦ σχετικοῦ Κανόνος, «διά τό ἐμπερίστατον τῆς Ἐκκλησίας» - τήν 1η Σεπτεμβρίου 1948, στό Παρεκκλήσιο τοῦ Προφ. Ἠλιοῦ τῆς Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως καί ἔλαβε τό ὄνομα Σπυρίδων, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου προκατόχου του στήν Ἐπισκοπική Ἕδρα ἁγ. Σπυρίδωνος.
Μετά τήν χειροτονία του ὁ Ἐπίσκοπος Σπυρίδων πῆγε στήν Κύπρο καί ἐργάστηκε μέ ἰδιαίτερο ζῆλο καί αὐταπάρνηση γιά τήν διάδοση τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας καί τήν ὀργάνωση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Χειροτόνησε 10 νέους κληρικούς, ἵδρυσε μονές, ἐγκαινίασε ναούς, κήρυττε, νουθετοῦσε, ἐξομολογοῦσε, ἀγρυπνοῦσε καί κατάρτιζε τό ποίμνιό του.
Ἡ ἐκκλησιαστική δραστηριότητα καί ἡ παρρησία του, τόσο ἀπέναντι στή Νεοημ. Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ὅσο καί ἀπέναντι στίς Ἀγγλικές Ἀρχές κατοχῆς, εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά ἀπελαθεῖ ἀπό τήν Μεγαλόνησο καί νά ἐπιστρέψει ἀναγκαστικά στήν Ἑλλάδα, ὅπου ὅμως ἀντιμετώπισε τόν μεγάλο διωγμό τοῦ καινοτόμου Ἀρχιεπ. Σπυρίδωνος Βλάχου (1951 – 1956).
Ἡ σφοδρότητα τοῦ διωγμοῦ ὑποχρέωσε τόν ἐμπερίστατο Ἱεράρχη νά ἐγκαταβιώσει σέ ἕνα ἡσυχαστήριο τῆς περιοχῆς Κερατέας, μέ διακονητή τόν Μοναχό Πανάρετο. Ἐκεῖ κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 18η Φεβρουαρίου 1963, σέ ἡλικία 75 ἐτῶν.
Ἡ κηδεία του τελέστηκε στήν Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας τήν 20η Φεβρουαρίου, μετά ἀπό κατανυκτική ἀγρυπνία, χοροστατοῦντος τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀγαθαγγέλου, συμπαραστατουμένου ἀπό μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ὅλους σχεδόν τούς Κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος. Ἐνταφιάστηκε πίσω ἀπό τό Καθολικό τῆς Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ, τῆς ὁποίας εἶχε διατελέσει Ἡγούμενος.
Ἀριστερά: 1950, Κυριακή Ὀρθοδοξίας (Ἱ. Ν. Κοιμ. Θεοτόκου Καλιθέας Ἀθηνῶν). Ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Σπυρίδων μετά τῶν Ἐπισκόπων + Θεσσαλονίκης Δημητρίου (ἀριστερά) καί + Κορινθίας Καλλίστου (δεξιά).
Δεξιά: 1950, 40ήμερο Μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου Α' (Ἱ. Μ. Παναγίας Κερατέας). Ἡ τότε τετραμελής Ἱερά Σύνοδος ἀποτελουμένη (ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά) ἀπό τούς Ἐπισκόπους + Θεσσαλονίκης Δημητρίου, + Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, + Πατρῶν Ἀνδρέου καί + Κορινθίας Καλλίστου.
Τοῦ ἀοιδήμου Ἐπισκόπου ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ εἴη Αἰωνία ἡ Μνήμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου