Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (+ 1976)

Κατά κόσμον Δῆμος Ψαροθεοδωρόπουλος γεννήθηκε τό 1902 στό Γαλαξείδι Παρνασίδος ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς, ἀπό τούς ὁποίους ἀνατράφηκε «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Οἱ γονεῖς τοῦ ἐμφύτευσαν στήν παιδική του ψυχή τά πρῶτα σπέρματα τῆς εὐσεβείας καί τοῦ χριστιανικοῦ ζήλου, τά ὁποῖα διατήρησε μέχρι τήν τελευταῖα του ἀναπνοή.
Μετά τήν ἀποφοίτησή του ἀπό τό τότε Σχολαρχεῖο ἐγκαταστάθηκε στόν Πειραιᾶ, ὅπου ἀσχολήθηκε μέ τό ἐμπόριο, χωρίς νά παραμελεῖ τήν μελέτη τοῦ λόγου του Θεοῦ καί τά πνευματικά του καθήκοντα. ἡ εὐλάβειά του φάνηκε περισσότερο τό 1924, ὅταν μαζί μέ χιλιάδες ἄλλους πιστούς δέν δέχτηκε τήν εἰσαγωγή τῆς Παπικῆς καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Μαζί μέ ἄλλους ἀγωνιστές τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ἔτρεχε νύκτα στά ἐξωκκλήσια γιά νά λειτουργηθεῖ, μακριά ἀπό τό βλέμμα τοῦ καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τῶν ὀργάνων του.
Ἀξιώθηκε νά παρευρεθεῖ στήν ἱστορική ἀγρυπνία τῆς 13ης πρός 14η Σεπτεμβρίου 1925 στό Μονύδριο ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, κατά τήν ὁποία ἐμφανίσθηκε ὁ Τίμιος Σταυρός, «Θεόθεν βεβαίωσις» τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος ὑπέρ τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας. Τό θαῦμα αὐτό συγκλόνισε τήν ψυχή τοῦ νεαροῦ Δήμου, ὁ ὁποῖος αὔξησε τούς ἀγώνες του, ὥστε τό 1942 νά «ἐξέλθη τοῦ κόσμου καί τῶν ἐν τῶ κόσμῳ» καί νά ἀσπαστεῖ τόν Μοναχικό Βίο. Ἐντάχθηκε στήν Ἱερά Μονή Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ Ἀττικῆς, ὑπό τόν Πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας καί Ὁμολογητή τοῦ 20ου αἰ. ἅγ. Ματθαῖο, τότε Ἐπίσκοπο Βρεσθένης. Στή μονή ἐπέδειξε ζῆλο στά μοναχικά καθήκοντα καί τίς ἐργασίες, ὑπακοή στούς πρωεστῶτες, αὐταπάρνηση καί ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς καί ἀξιώθηκε τοῦ Μεγάλου καί Ἀγγελικοῦ Σχήματος, ἀλλά καί τῆς Ἱερωσύνης.
Τό 1947 χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος ἀπό τόν Γέροντά του Ἐπίσκοπο Ματθαῖο. Τό 1948, κατά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, «ψήφῳ Κλήρου καί λαοῦ», ἐξελέγη Ἐπίσκοπος καί χειροτονήθηκε γιά τήν ἱστορική ἕδρα τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό τόν Γέροντά του Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο καί τούς πρό αὐτοῦ χειροτονηθέντες Ἀρχιερεῖς Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνα καί Πατρῶν Ἀνδρέα.
Ὡς Ἐπίσκοπος συμμετεῖχε στόν Ἀφορισμό τῆς Μασωνίας (1949) καί τήν ἐκλογή τοῦ Ἐπισκόπου Ματθαίου σέ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν (1949), ἐπισκέφθηκε πολλές φορές ναούς καί ἐνορίες τῆς κεντρικῆς καί βορείου Ἑλλάδος, τέλεσε ἐγκαίνια ναῶν, κ.λ.π. Παράλληλα διώχθηκε ἀπό τήν Νεοημ. Ἐκκλησία, κυρίως κατά τήν περίοδο τοῦ μεγάλου διωγμοῦ τοῦ καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Βλάχου (1950 – 1956).
Τό 1950, μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ἀνέλαβε τήν προεδρεία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν τοποτηρητεία τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, τήν ὁποία παρέδωσε τό 1956 στόν νεοεκλεγέντα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Ἀγαθάγγελο (Ἐλευθερίου, τόν ἀπό Τήνου, + 1967).
Ὡς Τοποτηρητής προήδρευσε ὅλων τῶν συνεδριάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς Κληρικολαϊκῆς Συνάξεως τοῦ 1958, τῆς ἐκλογῆς τῶν Ἀρχιερέων Μεσσηνίας Χρυσοστόμου (1952), Θηβῶν καί Λεβαδείας Ἰωάννου (1952), Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίωνος (1952), Βρεσθένης Ματθαίου Β’ (1952), Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Μελετίου (1952), Μεσσηνίας Γρηγορίου (1956), Κιτίου Ἐπιφανίου (1956), Πειραιῶς Ἀνθίμου (1957), Σαλαμίνος Θεοκλήτου (1957) καί Τήνου Ἀγαθαγγέλου (1957), τῶν ὁποίων τίς χειροτονίες τέλεσε, τοῦ Ἀφορισμοῦ τοῦ Χιλιασμοῦ (1963), συνάξεων τῶν Ἱεροῦ Κλήρου, καθώς καί δημοσίων ἐκκλησιαστικῶν ἐκδηλώσεων (κατάθεσις στεφάνου στό Μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου τό 1949, καταδύσεις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στό Φαληρικό Δέλτα καί τήν Θεσσαλονίκη), κ.ἄ.
Ποίμανε τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους τῆς Μακεδονίας καί τῆς Θράκης μέ ἕδρα τόν ἱστορικό Ναό τοῦ ἁγ. Γεωργίου Θεσσαλονίκης (τόν ὁποῖο εὐτύχησε νά ἐγκαινιάσει) καί διαμονή ἕνα πτωχό κελλάκι δίπλα στό ναό!
Ἀπεβίωσε τήν 31η Δεκεμβρίου 1976 στό Ἱπποκράτειο Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἐνοσηλεύετο ἀπό μακροῦ χρόνου. Τό ἱερό σκῆνος του μεταφέρθηκε στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας, ὅπου ἐκτέθηκε σέ τριήμερο λαϊκό προσκύνημα. Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία του ἐψάλλη τήν Κυριακή 1η Ἰανουαρίου 1977 στό πρός τιμήν τῶν Εἰσοδείων τῆς Θεοτόκου Καθολικό τῆς Μονῆς, προεξάρχοντος τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ἀνδρέου, συμπαραστατουμένου ὑπό τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων Κορινθίας Καλλίστου, Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίωνος, Ἀττικῆς Ματθαίου, Πειραιῶς Νικολάου, Ἀργολίδος Παχωμίου καί Κρήτης Εὐμενίου καί 24 Ἱερέων καί Διακόνων. Ἐπικηδείου λόγους ἐκφώνησαν ὁ Μακαριώτατος καί ὁ ἀρχιμ. Εὐθύμιος Ἐπιφανίου.
Τό σκήνωμα τοῦ μεταστάντος Ἀρχιερέως ἐνταφιάστηκε στό Κοιμητήριο τῶν Ἀρχιερέων, ὅπου τό Παρεκκλήσιο τοῦ ἁγ. Μοδέστου.

Ἀριστερά: Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος τοῦ ἔτους 1964. Ἀπό ἀριστερά πρός τά δεξιά διακρίνονται οἱ Σεβ. Ἀρχιερεῖς Πατρῶν κ. Ἀνδρέας, Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος (Πρόεδρος) καί Κορινθίας κ. Κάλλιστος καί ὁ Πρωτοσύγκελλος Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Δεξιά: Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἔτους 1950 (Ἱ. Ν. Κοιμ. Θεοτόκου Καλλιθέας). Ἀπό τά ἀριστερά πρός τά δεξιά διακρίνονται οἱ Σεβ. Ἀρχιερεῖς Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος, Τριμυθοῦντος κ. Σπυρίδων καί Κορινθίας κ. Κάλλιστος.

Τοῦ ἀοιδήμου Μητροπολίτου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ εἴη Αἰωνία ἡ Μνήμη