Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ΛΑΖΑΡΟΣ (+ 1989)
Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ Ἀττικῆς

Κατά κόσμον Γεώργιος Ἀθανασίου, γεννήθηκε τό 1917 στή Δρακότρυπα Καρδίτσης, ὅπου καί διδάχθηκε τά ἐγκύκλια γράμματα. Μετά τίς Γυμνασιακές σπουδές, ὑπηρέτησε τήν στρατιωτική του θητεία κατά τήν δύσκολη περίοδο τοῦ Ἑλληνο-Ἰταλικοῦ Πολέμου (1940 - 41). Τό 1945, στήν ὥριμη ἡλικία τῶν 28 ἐτῶν, ἐντάχθηκε στήν Ἱ. Μ. Μεταμ. Σωτῆρος Κουβαρᾶ, ὑπό τόν Ἐπίσκοπο Βρεσθένης Ματθαῖο Α’, ἀπό τόν ὁποῖο χειροτονήθηκε Διάκονος τήν 8. 11. 1947 καί Πρεσβύτερος τό 1948. Ὡς Ἱερομόναχος ἐξυπηρέτησε πνευματικῶς καί λειτουργικῶς πολλές ἐνορίες, κυρίως τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδας Θεσσαλίας, ἀλλά καί τήν Σπάρτη, τά Μέγαρα κ.ἀ.
Τό 1955 ἀναδείχθηκε Ἡγούμενος τῆς ἱστορικῆς μονῆς, τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ Πανεπιστημίου καί φυτωρίου Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χειροθετηθείς ὑπό τοῦ πνευματικοῦ προϊσταμένου της Ἐπισκόπου Πατρῶν Ἀνδρέου (ἔπειτα Ἀρχιεπισκόπου).
Τό 1973, κατά τήν τότε ἀνασυγκρότηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος Βρεσθένης. Χειροτονήθηκε στή μετάνοιά του καί στό ἱστορικό Παρεκκλήσιο τῶν Ὁσίων 99 Πατέρων Κρήτης, τήν 27η Ἰανουαρίου, ἀπό τόν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἀνδρέα κ. ἄ. Ἀρχιερεῖς καί ἄσκησε τά Ἐπισκοπικά του καθήκοντα μέ ἕδρα τόν ἱστορικό ναό Ἁγίας Τριάδος Σπάρτης.
Ὡς Ἡγούμενος – βοηθούμενος ἀπό τούς Κληρικούς ἀδελφούς καί μέ τήν προσωπική ἐργασία τοῦ ἰδίου καί ὅλων τῶν πατέρων - ἔφερε σέ πέρας τήν ὁλοκλήρωση τῶν κτηριακῶν ἐγκαταστάσεων τῆς μονῆς, σχήματος μεγάλου τετραγώνου, διαστάσεων 70 Χ 70 μέτρων, μέ ἐσωτερική αὐλή. Ὁλοκληρώθηκαν τέσσερεις πτέρυγες κελλίων καί ἐγκαταστάσεων ( ἡ μία τεσσάρων ὀρόφων, λόγῳ τῆς διαμορφώσεως τοῦ ἐδάφους, καί οἱ ἄλλες τρεῖς δύο ὀρόφων). Διαμορφώθηκε καί ἁγιογραφήθηκε ἡ Τράπεζα, δυναμικότητος 100 ἀτόμων.
Διαμορφώθηκαν ἐσωτερικῶς τέσσερα κατανυκτικά Παρεκκλήσια: Τῶν Ὁσίων 99 Πατέρων Κρήτης (γιά τίς ἀκολουθίες τῆς ἀδελφότητος κατά τήν χειμερινή περίοδο), τοῦ ἁγ. Νικολάου (γιά τίς ἀκολουθίες κατά τήν θερινή περίοδο), τῆς Ἁγίας Σκέπης (δωρεά τοῦ ἰδίου πρός τήν μετάνοιά του) καί τοῦ ἁγ. Νεκταρίου ἐπ. Πενταπόλεως (δωρεά τοῦ ἀρχιμ. Παύλου Καραγκούνη).
Στίς τέσσερεις ἐξωτερικές γωνίες τοῦ κτηριακοῦ συγκροτήματος ὑψώθηκαν τέσσερα καλλιτεχνικώτατα Παρεκκλήσια Βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, πλήρως ἁγιογραφημένα: Τοῦ Εὐγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου (δωρεά τοῦ ἀρχιμ. Νικολάου Μεσσιακάρη, ἔπειτα Ἐπισκόπου Πειραιῶς), τῆς Ἁγίας Τριάδος (δωρεά τοῦ ἀρχιμ. Τίτου Βλάχου, ἔπειτα Ἐπισκόπου Κοζάνης), τῆς Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης καί τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν.
Θεμελιώθηκε, ἀνηγέρθη καί ἐγκαινιάστηκε (μέ 'εξαιρετικά λαμπρή τελετή) τό μεγαλοπρεπέστατο Καθολικό πρός τιμήν τῆς Θείας Μεταμορφώσεως, στό κέντρο τοῦ μοναστηριακοῦ συγκροτήματος. Πρόκειται γιά ναό μεγάλο διαστάσεων, Βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, πλήρως ἁγιογραφημένο.
Παραλλήλως πρός τό κτηριακό ὁ μακαριστός Λάζαρος ὡς Ἡγούμενος ἐπετέλεσε καί σημαντικό πνευματικό ἔργο. Ἀπό τῆς ἐκλογῆς του σέ Ἡγούμενο (1955) καί προηγουμένως ἀπό τῆς χειροτονίας του σέ Πρεσβύτερο (1948), ἀκόμη καί μετά τήν ἀνάδειξή του σέ Ἐπίσκοπο (1973), μέχρι καί τῆς κοιμήσεώς του (1989), λειτουργοῦσε καθημερινά στή μετάνοιά του ὡς ἁπλός ἐφημέριος, ὥστε οἱ Κληρικοί ἀδελφοί τῆς Μονῆς νά εἶναι ἐλεύθεροι στήν ἐξυπηρέτηση τῶν ἀναγκῶν τῶν διαφόρων ἐνοριῶν ἀνά τήν χώρα. Μέ τό θυσιαστικό του παράδειγμα καί τό γνήσιο μοναχικό του ἦθος, ἤλκυσε στή μοναχική πολιτεία πολλές ψυχές, ἔκειρε δεκάδες μοναχούς (ἐπί τῶν ἡμερῶν του οἱ ἀδελφοί ἦσαν περί τούς 70) καί ὁδήγησε στό φρικτό Θυσιαστήριο πολλούς νέους Κληρικούς. Ὡς Καθηγούμενος ὑπῆρξε Γέροντας τῶν περισσοτέρων Κληρικῶν καί νεωτέρων Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.
Ἐπί τῆς ἡγουμενίας του στήν Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως ἔλαβαν χώρα σημαντικά γεγονότα τῆς ἱστορίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως χειροτονίες Ἐπισκόπων (τό 1956 – 57 καί τό 1973) καί Συνάξεις – Συνέδρια τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου (κατά τήν περίοδο 1979 – 1989, μέ τήν εὐλογία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τήν συνεργασία τοῦ θεολογικοῦ δυναμικοῦ τῆς Ἐκκλησίας).
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τήν 5η Σεπτεμβρίου 1989, στό ταπεινό του κελλί στήν Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως, ἀνάμεσα στούς συμμοναστές καί τά πνευματικά του τέκνα, μετά ἀπό δίμηνη ἀσθένεια τήν ὁποία ὑπέμεινε καρτερικῶς. Ἡ κηδεία του τελέστηκε στή μετάνοιά του, χοροστατοῦντος τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, συμπαραστατουμένου ὑπό Ἀρχιερέων κ. ἄ. Κληρικῶν. Ἐνταφιάστηκε πίσω ἀπό τό Ἱερό Βῆμα τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς, πλησίον τοῦ συμμναστοῦ του καί προκατόχου του στήν ἡγουμενεία τῆς Μονῆς μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος.

Δεξιά: 'Από τήν πανήγυρι τῆς Ἱ. Μ. Μεταμορφώσεως τοῦ ἔτους 1957. Διακρίνεται ἡ Ἱερά Σύνοδος μετά τοῦ Καθηγουμένου Λαζάρου καί 55 Μοναχῶν. Ἀριστερά: Ἀπό τήν χειροτονία σέ Ἐπίσκοπο Βρεσθένης τοῦ Σεβ. Λαζάρου (27.1.1973). Δακρίνονται ὁ νεοχειροτονηθείς ἐπί τοῦ Θρόνου καί καθήμενοι ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἀνδρέας καί ὁ Σεβ. Ἀττικῆς κ. Ματθαῖος. Ἀριστερά ὁ ἀρχιμ. Εὐθύμιος Ἐπιφανίου.

Τοῦ ἀοιδήμου Ἐπισκόπου-Καθηγουμένου ΛΑΖΑΡΟΥ εἴη αἰωνία ἡ μνήμη